Wet natuurbescherming

De Wet implementeert de Europese natuurbeschermingsrichtlijnen (Vogel- en Habitatrichtlijn) in het nationale beleid. Bovendien sluit het instrumentarium van de Wet natuurbescherming  aan op het huidige omgevingsrecht en de toekomstige Omgevingswet.

Soortbescherming

Soortbescherming is in de Wet natuurbescherming geregeld middels het ‘nee, tenzij-principe’. Dit principe houdt in dat beschermde planten en dieren geen schade mogen ondervinden van handelingen of ontwikkelingen, tenzij dit uitdrukkelijk is toegestaan. De Wet natuurbescherming kent voor soortbescherming drie verschillende beschermingscategorieën:

1. Ten eerste worden alle van nature in Nederland in het wild  levende vogels beschermd volgens het beschermingsregime van de Vogelrichtlijn.
2. Ten tweede worden soorten beschermd op grond van de  Habitatrichtlijn, het Verdrag van Bern en het Verdrag van Bonn.
3. Tenslotte is er een beschermingsregime voor ‘andere soorten’  waaronder soorten vallen die vanuit nationaal oogpunt bescherming behoeven.

Voor een ruimtelijke ontwikkeling is het noodzakelijk vooraf te onderzoeken welke beschermde soorten aanwezig zijn en welke effecten de ontwikkeling hier mogelijk op heeft. Vaak is onderzoek in de vorm van een quickscan flora en fauna afdoende om te bepalen of een vrijstelling geldt, gewerkt kan worden volgens een gedragscode of dat een ontheffing moet worden aangevraagd. Indien een ontheffing noodzakelijk is of wanneer een quickscan onvoldoende duidelijkheid geeft, is aanvullend ecologisch onderzoek nodig.